Aslında bu yazının başlığı “İlahi Kıskançlık” olacaktı fakat ben merakınızı ve ‘ burada bir yanlışlık var’ egonuzu kullanarak sizi bu yazının ayrıntısına sevk etmek istedim. Sivri bir girişin altında aslında hiçte tahmin etmediğiniz ayrıntılar yatıyor eminim. O Halde buyurun yazının içeriğine geçelim.
Kıskançlığın farklı dillerde farklı anlamlar içerdiği bir çok terim var. Bizim burada ele alacağımız “Kıskançlık” teriminin tanımı ne bir davranış bozukluğudur, ne bir karşı cinse karşı duyulan sevme abartma şeklidir ne de kendisinde olmayanı istemedir. Kıskançlık kelimesine karşı biraz daha geriye çekilip terime biraz daha uzaktan bakmayı öneriyorum. Yani bizim bahsettiğimiz kıskançlık; hakettiğimiz bir iltifatın hakettiğimiz bir onurun bize değilde bizden daha aşağı mevkideki birine atfedilmesi ve bunun sonucunda hissettiğimiz duygular. Örneğin bir okulda siz müdür yardımcısısınız müdürden boşalan koltuğa sizin oturmanız gerekirken yeni gelen acemi bir öğretmenin müdür olması gibi. Üstelik bu müdür olan acemi çocuk sizin hakettiğiniz koltukta otururken gözlerinizin içine bakıp bakıp gülüyor. Ne kadar kıskanırsınız gücünüze gider değil mi?
Evet Sanırım Kıskançlık terimini yeterince açtık şimdi asıl mevzuya girip kısa kesebiliriz. Yaratıcının bu düzeni kurması işletmesi ve sınırsız güzellikleri bağışlaması konusuna girmeyeceğim bile. O’na ne kadar çok şey borçlu olduğumuzun farkındayız diye hesap ediyorum ve yüceliğinin sonsuzluğunun altını çiziyorum. Şimdi beyefendiler, hanımefendiler bizim bunca şeyi borçlu olduğumuz bir yaratıcıya hak ettiği değeri veremememiz onu bırakın yanından geçemememiz bir gerçek. Bunu bırakın üzerine birde onun istediği şeyleri yapmamamız ayrı bir yanlış. Hadi bunu da gözardı edin biz birde bunun üzerine vermemiz gereken övgüyü ve ilgiyi gidip başkasına veriyoruz. Başka şeylere veriyoruz. Sonra da merhamet sahibi yaratıcıdan da bunu görmezden gelmesini istiyoruz. Kusura bakmayın ama bu hakarettir bu küfürdür. Bunun üzerine biz birde napıyoruz biliyor musunuz? Allah’ım neden ben? diyoruz. Neden ben üzülüyorum hep diyoruz. Sanırım ne demek istediğim az çok anlaşıldı ama ben yine de bu kısmı kısaca bir örnekle açıp yazıyı sonlandıracağım.
Arkadaşlar istiyoruz. Kuldan istiyoruz. Kuldan bekliyoruz. Üstelik bunu yaparken yaratıcıdan istediğimizi sanıp daha tehlikeli bir yola giriyoruz. Bir işe girmek istiyoruz mesela. Boğazımızdan girecek ekmek için bizi o işe almaya kudreti olan bir kişiye minnet duyuyor ona medihler sunuyoruz ona iltifat ediyor ona ilgi gösteriyoruz. Bir kız seviyoruz ya da ona olması gerekenden çok çok daha fazla sevgimizi veriyoruz. Allah’ın bize kendisini sevmemiz için verdiği o sevmek o sonsuz kabullenme duygusunun tüm kotasını o kıza harcıyoruz. Bir erkek seviyoruz ya da o erkeğin bize yaptığı tüm haksızlıkları sevgimizden dolayı görmezden gelip içimize atıyoruz, her türlü haline tahammül gösteriyoruz çok sevdiğimiz için.Ya da savaşıyoruz kendi hanemizi kendi milletimizi daha çok yukarılara taşıyabilmek için insan canına kıyıyoruz. Ve Sonra üzülüyoruz. Allah’ım neden bir işe sahip olamıyorum, Allah’ım neden sevdiğim kızla mutlu olamıyorum, Allah’ım neden sevdiğim erkek yaptığım onca fedakarlığı hala görmüyor, Allah’ım neden hep etrafımda cesetler var zulüm altındayım diye serzenişte bulunuyoruz.
Halbuki bizi bu dünyaya alan bir Allah var. Bize bu dünyada yaşamayı bu güzellikleri görecek olan gözleri veren Allah var. Nefes almamıza yeterli her şeyi hazırda tutan ve bunu bize sunan Allah var. Asıl mülkün sahibi Allah var. En güzel maşuk olarak Allah duruyor karşımızda. Ondan gelen her şey güzeldir diyebileceğimiz bir Allah, Verdiği sıkıntıları dahi sevmemiz gereken bir Allah var. Savaşı ancak onun yeryüzündeki güzelliklerine gölge getirmek isteyen karanlığa -şeytana- verebileceğimiz bir Allah var. Bizim dünyda ki tüm isteklerimizin arzularımızın asıl sahibi asıl verilmesi gereken bir Allah var.
İşte biz kendimizden vermemiz gereken bunca şeyi onun milyarda bir küçük taklidi olan eşyaya geçici ve kalıcılığı olmayanlara verdiğimizde İlahi kıskançlık devreye giriyor. Odaktan uzaklaşan bizler yine O’nun merhamet uyasrısıyla yani verdiği geçici elemleriyle terbiye edilmeye çalışılıyoruz ki bu hakikati görelim. Allah kıskanıyor ve nebisi aracılığıyla bize iletiyor “Allah Teâlâ kıskanır. Allah’ın kıskanması, haram kıldığı şeyi kulun işlemesindendir.” dedirtiyor.
Bir yanıt yazın