İnsan vücudu anatomik olarak inanılmaz bir uyum ve denge içinde çalışır. Bu uyum, vücudun farklı sistemleri ve organlarının birbirini tanıyarak ve tamamlayıcı şekilde çalışmasıyla sağlanır. Her bir sistem, diğer sistemlerle etkileşim içindedir ve bu etkileşim, vücudun sağlıklı bir şekilde işlev görmesini sağlar.
İnsan vücudu mükemmel bir sistemler bütünüdür. Bu sistemler arası uyum sayesinde, vücudun farklı organları birbirini tanır ve tamamlayıcı şekilde çalışır. Ancak bu mükemmel uyum içinde zaman zaman insanın yapısına, kalıtımına ve dış uyarıcılara bağlı olarak aksaklıklar meydana gelir. Örneğin, mide kendisi için uygun olmayan bozulmuş bir et yediğinde normal işlevini yitirir ve çevre organlarla birlikte bu durumu düzeltmeye çalışır. Bunun sonucunda sistemin çalışmasında kısa süreli bir aksaklık olur.
Ancak, yukarıda bahsedilen bu durum dışında, insan vücudunun sistemini kısa süreli değil, kalıcı olarak aksatabilecek ve hatta tüm sistemin çalışmasını yerle bir edecek bir istisna vardır: Kanser. Kanser, vücuttaki hücrelerin kontrolsüz bir şekilde büyümesi ve çoğalması sonucu oluşur. Normalde hücreler bölünerek büyür, işlevlerini yerine getirir ve zamanı geldiğinde ölürler. Ancak kanserli hücreler, bu normal süreçten sapar ve kontrolsüz bir şekilde büyüyerek çoğalır. Bu süreç, bulundukları sistemin işlevini yitirmesine neden olur. İşlevini yitiren organ, o mükemmel sistemin aksamasına sebep olur ve sonunda tüm sistem durur. Diğer bir deyimle, bu durum ölümle sonuçlanır.
Şimdi, bu örneği insan ırkı için genelleyelim. İnsan vücudunu tüm insanlık, sistemi çalıştıran organları ise insanın insan kalabilmesini sağlayan evrensel ve etik değerler olarak düşünelim. Evrensel değerlerle bir şekilde işleyen bu insanlık sistemi, zaman zaman hastalıklara maruz kalmıştır. Yeri geldiğinde Hiroşima’da vücut sarsıldı, yeri geldiğinde Srebrenitsa’da hastalandı; Holokost, vb. olaylar yaşandı. Bu liste uzar gider. Sistem, bir şekilde bu durumları hasar alsa da atlatmayı başardı.
Ancak şu an, bir hastalık ya da geçici bir hasarla karşı karşıya değiliz. Bugün itibariyle (26.08.2024), yaklaşık 300 günü aşan bir süredir kanserli bir hücremiz var: Siyonizm. Bu kanserli hücre her gün daha da büyüyor ve organlarımızı ele geçiriyor. İnsanlık adına bildiğimiz tüm evrensel ahlak kuralları, savaş kuralları, tıp, çocuk hakları, yaşam hakkı, eğitim gibi birçok organımız bu kanser tarafından işlevsiz hale getirilmiş durumda. 300 günü aşkın süredir insanlığın tüm ilkeleri yerle bir ediliyor. Çocuklar ve kadınlar bombalarla parçalanıyor ya da bombalarla yıkılan enkazların altında eziliyor. Kimi bedenler bombanın yaydığı ısıyla yanıyor. Gerçekten kelimelere bile dökülmesi zor olan onlarca olay şu an dünya üzerinde yaşanıyor. Hiçbir filmde akla gelmeyecek vahşet senaryoları yazılmayı bırakın, Gazze’de yaşanıyor. Bir avuç bile olmayan insan topluluğuna yapılan bu zulme karşı insanlığımızın temel organları bir bir zehirlenirken milyarlarca insan sadece izlemekle yetiniyor.
Bugün bu yazının bile sadece yazılıp bir eyleme dönüşememesi, kanserli hücrenin organlarımızın işlevini ne hale getirdiğinin bir göstergesi. Organlarımız, yani bizlerin vicdanlarında yer alan insancıl duygular bir bir yok oluyor. Tüm organlar üzülüyor, bir takım öncü hücreler kınıyor, ama kimse bu kanserli hücreyi yok etmek için harekete geçmiyor. Vücudumuz, gözlerimizin önünde kanserli hücrenin onu ele geçirmesiyle eriyor. İnsanlığı kaybediyoruz, şu an yok oluşunu izliyoruz.
Sağlam bir irade ve köklü bir değişim gerek. Bir kemoterapi tedavisi denememiz gerekiyor. Bu kemoterapi tedavisiyle belki saçımızdan, kaşımızdan, yaşam tarzımızdan ödün vereceğiz ama insanlığımızı kurtarmak için bir umudumuz olacak. Bu insanlık dramına, soykırıma, zulme, insani duygularımızın alaşağı edilmesine dur demeliyiz. Aksi takdirde, bugün kanserli hücre bize bulaşmamış olsa da verdiği tahribatla bizden sonraki yeni doğan hücrelere bulaşacak ve onları yok edecektir. Lütfen bu kanserli hücreyi yenelim. Lütfen.
Bir yanıt yazın